Ёсць такія людзі, якія як лакаматывы – чапляюць да сябе вагоны і цягнуць наперад. Адзін з іх – актывіст філадэльфійскай суполкі Belarus Freedom – Philadelphia Глеб Івашкевіч. Яго цалкам хапае каб вырашаць справы сям’і, бізнесу і дыяспары. Глеб цікавы чалавек са сваім меркаваннем. Bielarus.info паразмаўлялі з ім у яго офісе ў Бэтлееме, Пенсільванія.
Міхась Чаропка (далей па тэксту – М.Ч.): Вітаю, Глеб. Пачну з таго, што ты маладзец!
Глеб Блэкавіч (далей па тэксту – Г.Б.): Дзякуй!
М.Ч.: Ты прыехаў у ЗША і ўжо праз адносна кароткі час пачаў свой бізнес. Дома ў Віцебску ты таксама працаваў у аўтасэрвісе?
Г.Б.: Так, я спачатку працаваў у аўтасэрвісе ў Мінску. Потым я вярнуўся ў Віцебск. Там, з цягам часу, я пачаў папрацаваць на сябе. Але знаёмыя адчынілі новую станцыю з малярнай камерай і заманілі мяне высокім заробкам. І ўжо там я працаваў да моманту майго ад’езду, калі нават не паспеў скончыць машыну, што ў мяне там стаяла. Акуратна зачыніў бокс і ўсё.
М.Ч.: Вось ты прыехаў сюды. Як цябе сустрэла мясцовая суполка?
Г.Б.: Скажам так, мая слава прыехала сюды крыху раней.
М.Ч.: Яшчэ за твае віцебскія прыгоды?
Г.Б.: Так, я паведаміў некалькім людзям, што я тут у Штатах і што хутчэй за ўсё прыеду ў Філадэльфію. І ўжо яны неяк данеслі да нашых мясцовых актывістаў пра мяне. Мая першая сустрэча была на анлайн канцэрце Тор бэнда ў Бруце. Непасрэдна там я з усімі пазнаёміўся: з Сяржуком Шалыгай, Віталем Самсонавым, і іншымі.
М.Ч.: Дык ты ўжо тут з усімі пазнаёміўся?
Г.Б.: Так, бо мяне ніхто не ведаў. Я прыйшоў і сказаў: “Прывітанне, я – Глеб.” Гэта была крытычная сустрэча. Бо ў мяне нічога не было – ні працы, ні грошай. І менавіта тады мне вельмі дапамаглі са сродкамі на першы час.
М.Ч.: Раскажы, як ты распачаў сваё актывісцкае жыццё тут? У цябе ж быў цэнтр дапамогі?
Г.Б.: Так, але сталася так, што святар царквы, пры якой дзейнічаў цэнтр, нас адтуль “папрасіў.” Першапачаткова ўмовы былі такія, што прыходзьце, займайцеся, рабіце дабро людзям. Потым былі намёкі на ўдзел у колькасным складзе ў нейкім гранце. Я адмовіўся па асабістых прынцыпах. І недзе праз месяц-паўтара, нас папрасілі пакінуць памяшканне. Але паступова я зразумеў, што беларусам такі цэнтр не патрэбны. Бо ў мяне быў клікер і за два-тры месяцы існавання цэнтру я націснуў яго тры разы.
М.Ч.: Што за клікер? Які лічыць колькасць людзей?
Г.Б.: Так, толькі тры чалавекі непасрэдна звярнуліся па дапамогу. Усё астатняе я дапамагаю альбо анлайн, альбо мы неяк недзе сустракаемся. Такім чынам, калі ў грамадства няма запыту, то навошта на гэта выстачаць свае сілы і рэсурсы? Таму я трохі выдыхнуў. Я разумею, што патрэбны нейкі культурны цэнтр, але на маю думку, цэнтр у Саўт Рыверы – самы аптымальны варыянт для рэгіёну Філадэльфіі – Нью-Джэрзі. Я бачу маштаб, які можа там стацца, калі туды ўліць новыя сілы. Я не хачу, каб у беларускім цэнтры была нейкая камерцыя “для выжывання.” Гэта значыць, што калі цэнтр выжывае, то ў яго праблемы. Значыць, яго прасцей зачыніць. Хваля эміграцыі з дваццатага году ўжо прайшла і ўсе палітычныя, якія павінны былі з’ехаць, ужо з’ехалі. А мы выстачаем свае сілы, рэсурсы і нервы на тых, хто глядзелі ў вакно, калі нас лупілі на плошчы. Вось, у мяне склалася такое меркаванне.
М.Ч.: Так, але не трэба забываць, што тут ЗША. Калі ты сюды трапляеш і пачынаеш хоць трохі варушыцца – у цябе ўсё з’яўляецца. І вось адсюль такое пытанне. У чым розніца ў вядзенні бізнесу ў Беларусі і ЗША?
Г.Б.: Перш за ўсё – гэта розніца менталітэту і рознасць у падыходзе да вядзення бізнесу.
М.Ч.: О, цікава, я сам быў кліентам СТА ў Беларусі і памятаю як гэта там. А што асаблівага тут?
Г.Б.: Ну, возьмем сітуацыю, калі ў цябе праблема з машынай і гарыць Check Engine. Як напрыклад, твой таварыш, які прыязджаў да мяне. У яго была памылка датчыка кіслароду. І ён сказаў, што яму парэкамендавалі памяняць каталізатар, але гэта вельмі дорага і вельмі доўга. І я разумею, што ў любым іншым амерыканскім сэрвісе яму скажуць тое самае. Але спецыфіка той памылкі ў датчыку, які сігналізуе пра няправільную інфармацыю, што паступае да яго.
М.Ч.: Разумею.
Г.Б.: Вось, таму мы высветлілі, што ён даўно не мяняў свечы. Мы іх замянілі і памылка знікла. Праблема была ў тым, што не дапальвалася паліўная сумесь, і датчык паказваў няспраўнасць усяго ланцужку. Што робяць у такіх выпадках тут? Усе мяняюць буйныя вузлы. Яны б памянялі лямбда-зонд, каталізатар.
М.Ч.: Таму што гэта больш выгадна па працоўных выдатках?
Г.Б.: Так, гэта вымагае большых грошай на запчасткі і дарагія норма-гадзіны. Але пакуль яны дойдуць непасрэдна да прычыны, яны зробяць тры пакупкі: каталізатар, лямбда-зонд і свечы. Я зрабіў толькі адну пакупку. Тым самым я захаваў кліенту і грошы, і час. У гэтым вялікая розніца. І калі ў нас у Беларусі практычна кожны аўтааматар хоць нешта разумее ў машыне, то тут у мяне быў вельмі камічны выпадак.
М.Ч.: Раскажы, калі ласка.
Г.Б.: Уяві, субота, чатыры гадзіны дня, я ўжо амаль заканчваю працаваць. І тут майму менеджару тэлефануе дзяўчына, і кажа, што яна стаіць на стаянцы і ў яе не заводзіцца машына. Мы кажам ёй, каб яна адправіла машыну нам. Недзе праз паўтары гадзіны прыязджае эвакуатар і выгружае машыну. Я нават не ведаў, што ў яе была за машына, пакуль не прыехала. Ён яе выгрузіў і паехаў. Мы патэлефанавалі да дзяўчыны. Яна сказала, што так, гэта яна яе выслала і каб мы паглядзелі, што там не так. У машыне была праблема з імабілайзерам – блакіроўкай запуску. Я ўбачыў на стрыне свежы пух, такі, дзяўчачы, упрыгожванні, нейкія стразы, вісюлькі, і над лічынкай замка было наклеена жалезнае кальцо са стразамі. А пад лічынкай знаходзілася антэна імабілайзера. Я зняў наклейку, уставіў ключ, і ўсё запрацавала. Зразумела, што мы зрабілі дыягностыку, зрабілі адаптацыю імабілайзера, але ўсё атрымалася неяк так.
М.Ч.: Ды ладна!
Г.Б.: Уявіць у Беларусі, што нехта патэлефануе і скажа: “У мяне не заводзіцца машына, я зараз выклікаю эвакуатар, адрамантуйце мне калі ласка за грошы”, то хутчэй за ўсё – не. Гэта будзе сітуацыя “Вася-Пеця, дапамажы.” Ці будзе зварот да суседзяў-сяброў. У нас гэта нармальна. Тут жа наадварот – меркаванне механіка мае аўтарытэт. Прыязджаюць і кажуць: “Я не ведаю, што з машынай, але зрабіце, а я потым заплачу колькі трэба.” І ўсё. Вось на гэтым моманце ўсе амерыканцы трапляюць на грошы. Ды і не толькі яны, бо ў цябе заўсёды ёсць выбар – альбо разабрацца ў праблеме самому, узяць выходны, патраціць вечар на пошукі адказаў, альбо заплаціць грошы і займацца сваімі справамі. У Амерыцы ўсе абіраюць заплаціць грошы. А ў Беларусі ўсе абіраюць першае. Вось у чым розніца падыходаў.
М.Ч.: Так, але тут яшчэ таксама залежыць да якога спецыяліста ты трапіш. Адзін табе вырашыць цалкам праблему простай заменай свечак, а іншы будзе цягнуць з цябе грошы праз пакупку дарагіх запчастак.
Г.Б.: Так, ёсць такая праблема. Вось, напрыклад, я ведаю, што не змагу ўладкавацца ў вялікі сэрвісны цэнтр, так як у мяне няма сертыфікатаў мясцовых навучальных цэнтраў. Але бальшыня тых, хто прыходзіць у тыя цэнтры, застаюцца з тым жа ўзроўнем ведаў па заканчэнні, з якім яны туды прыйшлі. Яны ўсё адно будуць мяняць каталізатар.
М.Ч.: Сертыфікат патрэбны каб уладкавацца кудысьці на працу?
Г.Б.: Па вялікім рахунку – так. Але чаму я вырашыў пайсці ў гэтую сістэму, заняцца бізнесам у Амерыцы? Калі б мне сказалі такое яшчэ год таму, я б не паверыў і пастукаў бы па дрэве. Але сітуацыя ў Беларусі не паляпшаецца, бежанцы адтуль усё яшчэ ёсць, на вышках праца канчаецца, а каб займацца нейкай дабрачыннай дзейнасцю, у цябе мусіць быць надзейны тыл. Нейкія сродкі да існавання. І вось у мяне стаў выбар: альбо ісці на сайдынг, дзе я буду ўвесь час вымотвацца і буду заняты, і ў мяне не будзе сіл на Беларусь. Альбо – адкрыць нешта сваё, пабудаваць бізнес, каб гэта патрабавала майго мінімальнага ўдзелу, і ўвесь астатні час прысвячаць беларускім справам. Вось таму і ўзнік BelAutoShop.
М.Ч.: А ці шмат вымагае грошай, каб адчыніцца?
Г.Б.: Зараз я табе скажу. У агульнай колькасці недзе каля дванаццаці тысяч даляраў. З улікам таго, што калі я глядзеў гэтае памяшканне, у мяне ў кармане было сто семдзесят даляраў. Я пазычыў у сяброў і паціху зараз аддаю. З банкамі не звязваўся тады і пачаў імі займацца толькі зараз. Банкі цікавіць твой прыбытак за мінулы год. Ты так не можаш прыйсці ў банк са старту і папрасіць грошы адчыніць СТА. Кшталту, “дайце мне пяцьдзясят тысяч”. Па-першае, для банка гэта не сума, а па-другое, для іх ты пакуль яшчэ ніхто.
У сувязі з гэтым, я ведаю, што ёсць ідэя стварэння беларускага credit union. Гэта крута, але я пакуль сам не ведаю, як гэта выканаць. І самае галоўнае, я не ведаю, хто напоўніць сродкамі гэты credit union. Так як гэтая ідэя лётае сярод людзей, якія прыехалі зараз, у апошняй хвалі.
М.Ч.: Ты ж чуў пра Вітаўта Кіпеля?
Г.Б.: Так.
М.Ч.: У сваёй кніжцы пра беларусаў ЗША ён пісаў пра беларускіх габрэяў, якія прыязджалі сюды ў 19 стагоддзі і адкрывалі свае credit unions. Якімі потым карысталіся беларусы, што імігравалі за імі. Але ў іх былі грошы.
Г.Б.: Так, але тут яшчэ і такі прынцып: “Я хапнуў ліха, хапні і ты.” Вось у чым справа. Патэнцыйныя донары, людзі якія маглі б напаўняць гэты credit union, часта жывуць такім прынцыпам. Тут будзе вялікі канфлікт як стартаваць. Я, напрыклад, гатовы. Я ўсё гэта прайшоў. І як толькі я трохі стану на ногі, я гатовы ахвяраваць свае сродкі.
М.Ч.: Згодны. Да таго ж такія ўстановы ёсць і ў палякаў, і ў літоўцаў.
Г.Б.: Так, і нават у ўкраінцаў ёсць некалькі гэтых credit unions. Таму, перад беларускай дыяспарай у ЗША стаіць вялікі запыт на тое, каб дамовіцца і вырашыць гэтае пытанне.
М.Ч.: Добра, давай вернемся да кліентаў. А ці ёсць такое, калі яны лезуць да цябе і вучаць, што ты павінен рабіць?
Г.Б.: Так, ёсць!
М.Ч.: Гэта значыць, што людзі аднолькавыя там і тут?
Г.Б.: Не зусім. У асноўным гэта рускамоўныя кліенты. І менавіта таму я знайшоў памяшканне падалей ад рускамоўных. І я гэтаму рады. У мяне з дзесяці можа быць адзін кліент рускамоўны. Гэта ў асноўным мае знаёмыя, якія кажуць, вось ключы, займайся і працуй. А бываюць выпадкі, што стаяць і дыхаюць у спіну. І кажаш ім, каб адышлі, але не рэагуюць. Гэта вось наш менталітэт.
М.Ч.: Вось, якраз пытанне, а якія машыны ў Штатах? Ты ўжо пабачыў іх знутры. Параўнай іх з машынамі, якія ездзяць у Беларусі.
Г.Б.: Ну, у нас усё любяць у стане “цукеркі”. Я параўноўваю гэта з абуткам. У нас – гэта нейкія дарагія Найкі, каторымі кожны ганарыцца. А тут амерыканцы ўспрымаюць машыны як звычайныя кроксы – апрануў і камфортна. Калі яны запэцкаюцца, то я можа іх памыю, але не факт. Калі яны парвуцца, я не буду іх рамантаваць, я куплю новыя. У гэтым і ёсць каласальная розніца ў падыходзе. Здараецца, што мне ў працоўным адзенні брыдка сесці за стрыно машыны. І я ўспамінаў, калі ў Беларусь прывозілі машыны з аўкцыёну, і я не мог паверыць, што такія неахайныя людзі іх вадзілі. А аказалася, што так – гэта такія неахайныя людзі.
М.Ч.: Я разумею цябе, бо сам пачынаю адносіцца так да сваёй машыны. Бо тут машына – не праблема.
Г.Б.: Так. Гэта проста сродак перасоўвання ў прасторы. Едзе і едзе. Тут яшчэ такая сістэма, што заўсёды стаіць выбар альбо прадаваць, альбо рамантаваць. Я ведаю, у Філадэльфіі ці Нью-Ёрку машыну яшчэ будуць рамантаваць. У Айдаха ці Кентакі – будуць прадаваць. Бо ёсць розніца ў кошце рамонту.
М.Ч.: Ці застаецца ў цябе час на актывізм па-за працай?
Г.Б.: Вось нешта апошні тыдзень у мяне цяжкі, бо складаныя сітуацыі з машынамі, таму намагаюся вырашаць нейкія пытанні па дарозе. Калі ёсць нешта экстраннае, то я магу тармазнуць працу, ці скажу працаўніку, каб ён нешта рабіў. Бываюць моманты тэрміновай эвакуацыі з Беларусі, і я кідаю ўсё і займаюся ёй. Але так, калі кладзешся спаць у дзве гадзіны ночы і прачынаешся ў сем раніцы – час ёсць.
Ды і ўвогуле, ёсць такое адчуванне, што калі быў у Віцебску, то рухаўся ўнутры нейкай мапы як у камп’ютарнай гульні. І быў абмежаваны ёй. А тут, знаходзячыся ў ЗША, маштаб павялічыўся і ўжо ўвесь Віцебск – гэта адзін дом на ўсёй мапе лакацыі.
М.Ч.: Згодны, тут нават у галаве ўжо выбудоўваецца іншая мапа. Ты жывеш у Філадэльфіі, ездзіш на працу ў Бэтлеем, па справах дыяспары – у Вашынгтон, Нью-Ёрк, Каліфорнію. І ўжо сапраўды думаеш зусім іншымі маштабамі.
Дарэчы пра Вашынгтон, як ты ацэньваеш сустрэчы беларусаў з афіцыйнымі прадстаўнікамі там?
Г.Б.: А якая менавіта цябе цікавіць? У якой ты таксама ўдзельнічаў?
М.Ч.: Так, калі бачыліся са Святланай Ціханоўскай ў Atlantic Council.
Г.Б.: Што тычыцца той сустрэчы і да такога фармату я адношуся скептычна. Гэта максімальны папулізм. Ён не дае зусім ніякіх эфектаў. Мы павіталіся, убачылі адзін аднаго. Мне спадабалася, што там была Аліна Коўшык, і вяла сябе так, нібы яна справаздачылася ў тым ліку перад намі. Што яна робіць, і офіс, і ўсе астатнія. Але не спадабалася, што інфармацыя падаецца на два бакі зусім процілеглая. Вось у чым справа. Я супраць такога і выступаю за канструктывізм ва ўсім. Калі мы сустракаемся, мы дамаўляемся. Я быў на некалькіх такіх сустрэчах і кожную падсумоўвалі словамі: “Ну, гэта Амерыка.”
М.Ч.: Добра, а ці ўдзельнічаў ты ў першым бізнес-форуме ў якасці беларускага бізнесмена?
Г.Б.: Я больш туды паехаў як актывіст. Мой бізнес, у тым маштабе бізнесам, якія там былі прадстаўлены – гэта крупінка ў цукры. Я шмат з кім пазнаёміўся, шмат з кім развіртуаліўся. Але мне не спадабалася, што ўсе ў асноўным абмяркоўвалі, як мы будзем жыць і супрацоўнічаць. Ніхто не сказаў пра гатоўнасць аказаць дапамогу. Сабраліся абмеркаваць бізнес, а па факце сабраліся людзі, якія падзяліліся дасягненнямі ў сваім бізнесе. Зноў такі, гэта было накіравана на амерыканскую публіку і ніяк не на беларускую.
М.Ч.: Там была амерыканская публіка?
Г.Б.:Так, вядома.
М.Ч.: І што яны прапаноўвалі?
Г.Б.: Ну, там усе глядзелі. Увогуле крута, што такое мерапрыемства атрымалася арганізаваць. АББА ў гэтым плане малайцы. І я ўпэўнены, што гэта не апошняя сустрэча. Яны зробяць працу над памылкамі, і ўжо ў наступны раз у Каліфорніі будзе прадстаўлена больш карысная інфармацыя для ўсіх. Так як я разумею, што думае бізнесмен, калі яго клічуць на такое мерапрыемства. Ён думае пра прафіт. У дадзеным выпадку прафіт быў мінімальны. Нэтворк прадпрымальнікаў быў не зусім буйны, скажам так. Ёсць жа сустрэчы, напрыклад у Нью-Ёрку, ёсць закрытыя клубы, дзе збіраюцца бізнесоўцы, робяць ахвяраванні і таксама паралельна могуць вырашыць свае пытанні. А тут, з-за таго што гэта было ўпершыню, ніхто не разумеў, што адбудзецца.
М.Ч.: Але ж трэба было пачынаць.
Г.Б.: Так, напрыклад, калі я вяртаўся з Вашынгтону, да мяне ў галаву прыйшла ідэя аднаго стартапа. Я напісаў некаторым людзям, з якімі пазнаёміўся падчас форуму. Мы абмеркавалі мой праект у кантэксце “настаўнік, дапамажы вучню”. І я думаю, што ў перспектыве гэта спрацуе.
М.Ч.: Як я бачу на перспектыву, беларуская дыяспара пачынае працаваць, рыхтуе для сябе фінансавы падмурак. З гэтых бізнес-форумаў магчыма народзяцца крэдытныя ўстановы…
Г.Б.: Можа і так, але мне здаецца, што credit union больш пасіліцца недзе праз паўгады. Так як зараз крызіс, і шматлікія беларусы, якія будавалі бізнесы ў Беларусі, пачнуць стартаваць тут. Стане праблема да каго звяртацца? А тут вакуум у гэтым плане. Ёсць нейкі афіцыйны рэсурс з даменам gov, але каб табе растлумачылі на словах і зразумела – такога няма.
М.Ч.: Глядзі, ты круцішся ў двух светах. У адным – ты беларускі бізнесмен за мяжой, а ў другім – палітычны актывіст дыяспары. З бізнесам зразумела – тут патрэбныя крэдытныя ўстановы, узаемадапамога і больш эфектыўныя бізнес-эвенты. А вось што рабіць палітычнаму крылу?
Г.Б.: У Злучаных Штатах – гэта лабізм і думка пра тое, як мы будзем адукоўваць будучае пакаленне свабодных беларусаў. Ды і ўвогуле, мы зараз тыл і павінны акумуляваць сродкі і аказваць дапамогу фронту.
М.Ч.: Фронт трымаецца?
Г.Б.: Пакуль так, калі б не трымаўся, магчыма ў Беларусі ўжо б нічога і не было. Як бачыш, затрыманні ёсць.
М.Ч.: Кожны дзень, дзясяткі людзей.
Г.Б.: Ну, вось таксама яшчэ паказчык, што і твае рэсурсы прызналі экстрэмісцкімі. Яны дэманструюць, што баяцца і расцэньваюць як пагрозу. Нягледзячы на тое, што мы тут за акіянам і фізічна нічога не зможам зрабіць. Але яны баяцца.
Таксама ўзнікае пытанне, ці пойдуць людзі на мерапрыемствы да арганізацый, якія прызнаныя экстрэмісцкімі? Могуць спужацца. А я кажу, што гэта ж наадварот добра. Гэта лакмусавая папера. Лішняе адсейваецца. У гэтым плане яны нам у чарговы раз “дапамаглі.”
М.Ч.: А ты ж памятаеш, як у 2022 быў з’езд беларусаў Паўночнай Амерыкі? Дзе мы пазнаёміліся ўпершыню. Вось якія тады былі ў цябе ўражанні, як у зусім свежага чалавека, які патрапіў на такую дыяспаральную тусоўку?
Г.Б.: Я табе скажу. Уражанне было такое, што я трапіў у акварыум да чарапах. Бо рух быў, але настолькі не адаптаваны да рэаліяў, што я вырашыў нешта з гэтым рабіць.
М.Ч.: І сапраўды пачаў. Ці чытаеш беларускія кніжкі з дзецьмі?
Г.Б.: Ну, у мяне старэйшая дачка сама выклікалася стаць валанцёрам на дзіцячай станцыі падчас святкавання Дня Волі. Яна сваім сяброўкам у гугле паказвае і расказвае, што такое Беларусь. Я не магу сказаць, што яны чытаюць па-беларуску, і не думаю, што гэта тэрмінова трэба. Бо ў наступным годзе ў Беларусь яны дакладна не паляцяць. Тым не менш, некаторыя кніжкі ёсць, але няхай самі абяруць. Я з Віцебску і ў нас ніколі не стаяла пытанне ці ты на мове, ці ты маскаль?
М.Ч.: Але ж у Віцебску быў Мірон, які вывешваў сцягі.
Г.Б.: Так, на елцы. І Барыс Хамайда ў нас ёсць. Увогуле малайчына дзядуля.
М.Ч.: Не цягне дахаты?
Г.Б.: Цягне. Але зноў такі “да хаты.” У момант калі я сядзеў у самалёце і чакаў хутчэй бы вылецець, каб не затрымалі, было такое пытанне: “Што ёсць дом?” Тое, што было ў дваццатым годзе – гэта ўжо не мой дом. Але тым не менш, я дагэтуль лічу, што Амерыка – гэта доўгая камандзіроўка. Я не ведаю да чаго гэта мяне прывядзе, але я не ўсведамляю, што гэта маё пастаяннае месца жыхарства.
М.Ч.: Ці ставіш ты для сябе задачы на бліжэйшы час? У бізнесе і ў дыяспары?
Г.Б.: Што тычыцца бізнесу, то я планую стартануць са сваім стартапам у сферы бяспекі транспарту. А што тычыцца дыяспары, бачым, што пасля 2020 году шматлікія людзі сыходзяць з дыстанцыі, канчаецца запал і застаюцца толькі сапраўдныя лакаматывы. Дык вось, мае планы быць самым цягавітым з усіх.
М.Ч.: Дзякуй вялікі! Жыве Беларусь!
Г.Б.: Жыве вечна!
Знайсці Глеба і яго аўтасэрвіс можна тут: BelAutoShop
