Беларуска распавяла для gazetaby.info, як перавялася з БНТУ ва ўніверсітэт у Вільнюсе.
Ганна Зорычава —SMM-спецыяліст «Годна». Год таму яна скончыла Вільнюскі тэхнічны ўніверсітэт імя Гедыміна па спецыяльнасці «крэатыўная індустрыя». У гэты ўніверсітэт былая студэнтка перавялася з БНТУ.
У межах спецпраекта «Салідарнасці» «Адукацыя без межаў» Ганна распавяла пра плюсы і мінусы вучобы ў Літве, а таксама параўнала свой досвед с вучобай у Мінску.
![](https://zbsb.info/wp-content/uploads/2024/06/d2b5ca33bd970f64-20.png)
— Я перавялася ў ВГТУ у 2021 годзе, калі зразумела, што заставацца ў Беларусі мне небяспечна. Як раз тады ўніверсітэт у Вільнюсе праводзіў набор для рэпрэсаваных студэнтаў, — распавядае Ганна. —У БНТУ я вучылася на спецыяльнасці «кіраванне дызайн праектамі на прамысловым прадпрыемстве», у ВГТУ абрала падобную — «крэатыўная індустрыя». Там таксама быў дызайн, маркетынг, менеджмент.
Умовы пераводу былі простыя — матывацыйны ліст, выпіска з адзнакамі з універсітэта ў Беларусі, пацвярджэнне аб валоданні англійскай мовай на ўзроўні В2, бо навучанне было цалкам на англійскай.
Нягледзячы на спецыяльныя ўмовы (праграма падтрымкі рэпрэсаваных — С.), трэба таксама было мець на банкаўскім рахунку чатыры тысячы еўра, каб зрабіць студэнцкую візу. Само навучанне пры гэтым было бясплатным.
У ВГТУ Ганна паступіла на другі курс, хаця ў БНТУ навучалася на той момант на трэцім. Дзяўчыну перавялі на курс раней з-за акадэмічнай розніцы.
![](https://zbsb.info/wp-content/uploads/2024/06/d2b5ca33bd970f64-21.png)
— Адразу, як паступіла, была ўражаная. Каб перадаць, як гэта было, зачытаю, што пісала сваім сябрам праз некалькі месяцаў навучання:
Вучобы няшмат, падобна на БНТУ. Недзе па дзве пары ў дзень, асабліва складанага нічога няма. Але самы прыкол у тым, што ў нас у семестр 40 гадзін адведзена на лекцыі і практыкі, а 56 гадзін — на самастойнае навучанне.
Ведаеш, мы ж з «саўка», дзе нас усё жыццё вучылі: трэба рабіць, што кажуць — што ў школе, што ва ўніверы. А зараз я вучуся тут, і для нас тут — поўная свабода. Гэта нязвыкла.
—Я памятаю, — працягвае яна, — як мяне здзіўляла, што мы мусім быць цалкам самастойнымі: рабіць даследаванні, чытаць кнігі, быць зацікаўленымі ў вучобе. Што падчас творчых заданняў ёсць прастора для сваіх думак, што можа абіраць розныя тэмы. Мы з аднагрупнікамі нават здымалі рэкламны ролік безалкагольнага піва, уявіце сабе!
![](https://zbsb.info/wp-content/uploads/2024/06/d2b5ca33bd970f64-22.png)
Мой факультэт цалкам быў абсталяваны кампутарамі, праектарамі. У адкрытым дасягу для кожнага студэнта была прастора з фота- і відэа- лабараторыямі, 3D-прынтарамі, абсталяваннем, каб рабіць нешта з дрэва і металу. У гэтай студыі ў нас таксама маглі праходзіць пары, напрыклад, па фатаграфіі.
Таксама вельмі цікава, што я вучылася ў будынку, у якім у 1907 годзе жыў і працаваў Якуб Колас.
![](https://zbsb.info/wp-content/uploads/2024/06/d2b5ca33bd970f64-23-768x1024.png)
На шмат якіх дысцыплінах, працягвае Ганна, быў цікавы і творчы падыход.
— Напрыклад, мы вывучалі піяр — там было на мяжы палітыкі і медыя-камунікацый. Мы абмяркоўвалі палітычныя крызісы, як з іх выходзіць. Гэта было вельмі цікава.
Круты быў таксама курс па фатаграфіі. Скажам, трэба было зрабіць серыю фотаздымкаў, на якіх мусіў быць інтэграваны белы ліст паперы, і гэта павінна была быць нейкая гісторыя.
Свае праекты можна было прысвячаць Беларусі ці падзеям унутры яе. Я, напрыклад, рабіла праект пра зруйнаванне беларускай культурнай спадчыны. Гэта быў перформанс у выглядзе відэа, дзе я разбіла талерку з сярпом і молатам.
Вучоба ў ВГТУ, адзначае суразмоўніца, цалкам на англійскай мове. Але некаторыя выкладчыкі маглі перайсці на расейскую, калі ведалі яе. Ва ўніверсітэце дзяўчына таксама сустрэла выкладчыцу з Мінска, якая дагэтуль выкладала ў Акадэміі мастацтваў і ЕГУ.
— У мяне добрае валоданне англійскай мовай, але спачатку было трошкі цяжкавата. Справа ў тым, што ў БНТУ у якасці замежнай мовы я абрала кітайскую, думала, англійскую ўжо добра ведаю. Але за два гады мова трохі паслабела, прыйшлося ўспамінаць.
Сярод вялікіх плюсаў універсітэту Ганна называе добры інтэрнат.
— Ведаю, што не ва ўсіх студэнтаў майго ўніверсітэта быў такі інтэрнат. У мяне быў вельмі класны, блочны. Для разумення: калі я засялялася ў інтэрнат БНТУ, там былі драўляныя ложкі са спружынамі, а на гэтых спружынах ляжалі дзверы, на якіх трэба было спаць.
Мы з суседкай купілі свае ложкі, сталы, тата суседкі зрабіў касметычны рамонт. Не змаглі змяніць там толькі прусакоў, якія былі паўсюль.
![](https://zbsb.info/wp-content/uploads/2024/06/d2b5ca33bd970f64-24-1024x1024.png)
Тут такога не было. Не трэба было нічога купляць, таксама было шмат месца, каб захоўваць рэчы, нават ровар. Пакой быў разлічаны на дваіх, але была магчымасць жыць аднаму і плаціць болей. Таксама, у параўнанні з інтэрнатам у Мінску, у душавых не было выходных ці гадзін, у якія нельга мыцца.
![](https://zbsb.info/wp-content/uploads/2024/06/d2b5ca33bd970f64-25.png)
Канешне, цана гэтых інтэрнатаў адрознівалася. Але не ведаю, наколькі правільна параўноўваць, бо мінімальны заробак у гэтых дзвюх краінах вельмі адрозніваецца. У Беларусі кошт быў каля трох еўра (але шмат грошаў трэба было ўкласці ў нармальныя ўмовы), у Літве — 120 еўра. У прынцыпе, гэта нармальная цана.
З мінусаў былая студэнтка называе слабую інтэграцыю ў студэнцкае жыццё замежных студэнтаў, і чалавечы фактар.
— Канешне, некаторых рэчаў па камунікацыі, якія былі ў Беларусі, тут быць не магло. Але агулам людзі не адрозніваюцца. Быў, напрыклад, выкладчык, які называў нас «My friend», калі адна з аднагрупніц выправіла яго, сказаўшы, што мы не сябры, ён абурыўся і потым прадудзята да яе ставіўся.
Таксама замежныя студэнты былі троху ў сваёй бурбалцы: нас не ўцягвалі ў студэнцкае жыццё, навуковыя канферэнцыі, бо для гэтага трэба было ведаць літоўскую мову, а вучоба ў нас, паўтаруся, была на англійскай. Але я ні аб чым не шкадую: студэнцкае жыццё ў мяне было ў Мінску, а па адукацыі лепей тут.
Падчас свайго навучання на той момант студэнтка змагла скарыстацца праграмай Эрасмус, і бясплатна паехала вучыцца ў прыватны ўніверсітэт Аўстрыі на чатыры месяцы.
— Гэта, канешне, зусім другі ўзровень і па ведах, і па адносінах. Напрыклад, меркавалася, што навучанне будзе на нямецкай мове. Я адзіная яе не ведала, і нягледзячы на гэта, ўсе студэнты і выкладчыкі пагадзіліся вучыцца на англійскай. Па-другое, я пабачыла, як студэнты робяць рэальныя і карысныя рэчы. Хтосьці зрабіў заплечнік, хтосьці — тэрмас, палатку.
![](https://zbsb.info/wp-content/uploads/2024/06/52446b7d7ee95123.webp)
![](https://zbsb.info/wp-content/uploads/2024/06/13c4ba05bb3351c5.webp)
Сваёй адукацыяй ў ВГТУ і Аўстрыі Ганна засталася задаволеная.
— У мяне еўрапейскі дыплом, які каціруецца па ўсёй Еўропе. Я пазнаёмілася з класнымі людзьмі, шмат чаго вывучыла. Я навучылася лепш мантаваць відэа, рабіць дызайн, даведалася пра падыходы да выканання задач, якімі карыстаюся на працы. Таксама ў мяне ёсць сувязі з літоўцамі, з акадэмічнай супольнасцю, што дапаможа мне, калі я захачу паступіць на магістратуру.
![](https://zbsb.info/wp-content/uploads/2024/06/d2b5ca33bd970f64-26.png)
Пасля заканчэння ўніверсітэта Ганна ўладкавалася SMM-спецыялісткай у беларускі праект «Годна». Там дзяўчына выкарыстоўвае ўсе атрыманыя навыкі:
— Але я мару аб вяртанні ў Беларусь, бо дзеля гэтага і з’ехала — каб атрымаць карысныя веды і вярнуцца, калі гэта будзе магчыма.