Таксама ёй адмовілі ў падачы на ўцякацтва. «Наша Ніва» разбіралася, з якой нагоды вас могуць не ўпусціць у Грузію і што рабіць у такой сітуацыі.
У чат «Беларусы Батумі» напісала жанчына, якая расказала, што ёй адмовілі на ўездзе ў Грузію падчас «візарану».
Рэч у тым, што беларусы могуць знаходзіцца ў Грузіі год без візы, але каб застацца там надалей, яны мусяць выехаць з краіны, каб «абнуліць» тэрмін — і вярнуцца ў яе. Для тых, хто жыве ў Батумі, прасцей рабіць гэта на турэцка-грузінскай мяжы, да якой можна даехаць за паўгадзіны.
Жанчына паведаміла, што ёй адмовілі без тлумачэння прычын, нягледзячы на тое, што ў Грузіі ў яе аформленае ІП і яна плаціць падаткі, жыве там амаль год, а таксама мае дамову на жыллё. Прычынаў адмовы ёй не патлумачылі.
Тады яна вырашыла падацца на ўцякацтва ў Грузіі, але ёй адмовілі і вывелі пад канвоем на турэцкі бок. Жанчына не разлічвала на такі расклад і не ўзяла з сабой ні рэчаў, ні грузінскай банкаўскай карткі.
Сітуацыю «Нашай Ніве» пракаментаваў праваабаронца і намеснік старшыні арганізацыі Беларускай дыяспары Аджарыі Раман Кісляк:
«Большасць беларусаў, якія жывуць у Грузіі, ніяк не легалізуюцца, а цягам года проста робяць «візаран» і вяртаюцца туды.
Сітуацыя такая, што нават калі ў краіну не трэба віза, то ўрад ці памежная паліцыя маюць права вам адмовіць ва ўездзе без тлумачэння прычынаў.
Пакуль што такія выпадкі ў Грузіі нячастыя. Агульная колькасць нам невядомая, але такіх выпадкаў, калі людзі звярталіся да нас, было некалькі. Пакуль што ўсіх актывістаў, акрамя заснавальніка арганізацыі Беларускай дыяспары Аджарыі Яўгена Гацака, удалося адстаяць.
Такія абвастрэнні адбываюцца кожны раз, калі адбываецца ціск на грамадзянскую супольнасць Грузіі. Цяпер я мяркую, што гэта звязана з грузінскім законам пра «замежных агентаў».
Прасіць статус уцекача — гэта і спосаб легалізацыі, і шлях, які можа дапамагчы абысці забарону на ўезд. У такім выпадку памежнікі мусяць пачаць гэтую працэдуру разгляду заявы на ўцякацтва.
Тэарэтычна яны мусілі пусціць беларуску ў краіну і дазволіць пачаць працэдуру ўцякацтва, але гэтага не адбылося. Яе проста вывелі на турэцкі бок, і цяпер мы спрабуем уключыць прававыя механізмы, каб яе адстаяць.
Калі ў Грузію не пусцілі Яўгена Гацака, адбылася такая ж сітуацыя, і, на жаль, нічога не дапамагло. Ён мусіў застацца ў Турцыі і чакаць там шэнгенскую візу.
З красавіка 2019 года ў Грузіі спрабавалі атрымаць статус уцекача каля 50 чалавек, але ніводзін не змог. Такі прэцэдэнт ёсць, напрыклад, у Арменіі, але ў Грузіі пакуль што іх няма.
Трэці спосаб легалізацыі — гэта атрымаць часовы дазвол на жыхарства ў Грузіі. Праўда, на жаль, гэта можа не дапамагчы, бо ДНЖ вельмі лёгка анулюецца.
Такая палітыка грузінскіх уладаў прыводзіць да таго, што людзі, асабліва актывісты ды журналісты, даволі масава выязджаюць з Грузіі. Бо жыць пад пагрозай, што ты згубіш свой дом, свой быт і сваю працу ў любы момант — гэта цяжка.
Калі вы ў Грузіі і збіраецеся рабіць «візаран», то варта падрыхтавацца. Зарадзіце вашу тэхніку, вазьміце з сабой паўэрбэнк і нейкую суму грошай.
У крызіснай сітуацыі я раю пісаць у чаты беларусаў Грузіі — гэта «Беларусы Батумі» і «Беларусы ў Грузіі». Там напэўна будуць людзі, якія звядуць вас з праваабаронцамі. Бо нам дапамагаюць і грузінскія арганізацыі. Прынамсі пакуль што грузінскія праваабарончыя механізмы працуюць.
Асобна зазначу, што калі вы вырашылі прасіць статус уцекача, то важна гэта нейкім чынам зафіксаваць — гукам або відэа. Бо здараюцца сітуацыі, калі памежнікі кажуць, што вы не звярталіся па такі статус, і ў вас не будзе магчымасці гэта абвергнуць».
